Mensen in Mongolie

Lieve allemaal,
Hier zijn we weer, even los...dat wil zeggen, zonder enige vertalersbegeleiding de stad in. Da's nog een heel avontuur soms. In UB zijn er verschillende mogelijkheden om in het centrum terecht te komen. Allereerst de bus, wat verreweg het gemakkelijkst is, zolang je het busnummer weet en weet waar je wilt uitstappen. Voor 12 cent reis je de hele stad door. Een andere mogelijkheid is de minibus, van die Koreaanse 8-12 persoonsbusjes, waar er over het algemeen twee keer zoveel mensen in zitten....lekker warm zo met z'n allen. Wel lastig deze busjes als je geen Mongools spreekt, want de conducteurs roepen vanuit de raampjes om het hardste waar ze naar toe gaan...wij laten ze vaak maar gewoon roepen en doorrijden.
De laatste mogelijkheid is een taxi. Nou zijn er gewone taxi's waar het woordje taxi opstaat en auto's die voor taxi spelen om maar weer wat bij te verdienen. Je steekt gewoon je hand uit en er stopt altijd wel iemand die je ergens naar toe wil brengen. Vooral op de terugweg handig, omdat we dan kunnen uitleggen waar we heen willen. De woorden links, rechts en rechtdoor zijn in het Mongools wel handig...

Afgelopen week hebben we het druk gehad. Als dames van ons team zijn we vooral in de weer geweest met bezoekjes aan de (ex)prostituees die door John en zijn stafleden begeleid worden. Het zijn voornamelijk jonge meiden onder de 20 die hij met zijn staf opvang biedt. We hebben hen enkele malen opgezocht en interesse in ze getoond. Ook konden we voor ze bidden en mochten er enkelen van ons een getuigenis geven. Ze vonden vooral Sannerieke erg leuk en bijzonder: zo'n lang meisje dat nog maar 10 is en met dat witte haar.
Op vrijdagavond konden we met een groot gedeelte van onze groep met John en zijn stafleden de straat op om te evangeliseren onder de prostituees die aan het werk waren. Erg indrukwekkend om in het donker tussen deze dames en vele dronken mannen rond te wandelen om te getuigen van Jezus. De meeste dames willen wel praten, maar sommigen absoluut niet. De mannen fungeren over het algemeen meer als bodyguard of praatpalen voor de dronken mannen.

We willen hierbij niet alleen maar vertellen over onze werkzaamheden, maar vooral ook enkele verhalen vertellen die ons erg hebben aangegrepen. Zo is er die dame van 39, zonder man, maar wel 8 kinderen waarvan de jongste 2 maand is. Ze doet dit werk erbij zodat haar kinderen te eten hebben en naar school kunnen. Zo zijn de meeste dames op dit plein ver boven de 30, bezig om in het onderhoud te voorzien voor hun kinderen. Meestal geen mannen thuis, of een man die de hele dag dronken is. Ze moeten blijkbaar iets om het hoofd boven water te houden. En zo is er dat meisje van 17 dat ruim een jaar geleden vanuit het platteland naar UB trok omdat haar ouders waren overleden, haar zus ernstig ziek was en ze wanhopig op zoek was naar haar oudste broer. Binnen 2 weken was ze geronseld om de prostitutie in te gaan. Gelukkig is ze er nu uit en heeft uitzicht op een beter leven.

Ook zijn we met enkele mensen naar het huis van bewaring geweest om enkele vrouwen op te zoeken die voor een paar weken vastgezet zijn. Bijzonder hoe God hiein werkt. Dezelfde ochtend nog had de staf gebeeden voor dit bezoek en een van de stafleden kreeg een naam in gedachten waar ze voor mocht bidden. In het huis van bewaring bleek dit meisje ineens vast te zitten voor enkele weken. We hebben met haar mogen bidden en de stafleden van john hebben een telefoonnummer achtergelaten, Nog diezelfde middag belde ze om te vragen of John haar ook opvang kon bieden als ze weer vrij komt! Echt bijzonder!

Een ander verhaal troffen we op de vuilnisbelt. We hebben daar eerst een soort worshipdienst gehouden. Aparte plaats misschien, maar zo goed om te doen. We mochten echt vreugde brengen, hoorden we achteraf. Hier troffen we een man die daar woonde en werkte. Hij sprak ons in het engels aan. Dat is nogal opvallend, omdat hier maar weinig mensen engels spreken en zeker de armen niet. Hij vertelde ons zijn verhaal. Hij had een goede opleiding en had jaren bij een grote bank gewekrt. Had vele landen bezocht waaronder China, Maleisie, Zuid-Korea, Indonesie. Vijf jaar geleden ging de bank echter failliet en omdat hij boven de 45 was, kreeg hij geen andere baan meer. Uitkeringen worden hier maar sporadisch uitgegeven en deze man zag geen andere mogelijkheid dan op deze vuilnisbelt te wonen en te werken om de studie van zijn beide kinderen te kunnen betalen. Schrijnend. Hij kende Jezus gelukkig en was ontzettend blij met ons gebed, onze knuffels en aandacht.

Weer een heel ander verhaal gaat over een moeder uit onze sloppenwijk, zonder man, 8 kinderen, een overleden omdat haar eerste man dronken was en het kind boven het vuur hield en los liet waardoor het kind overleed. De man kwam in de gevangenis en is daar overleden aan TBC. Een ander kind wordt vermist omdat de moeder er gewoon geen aandacht voor had en het kind in de winkel door anderen is meegenomen. De oudste kindeeren hebben al opvang gehad, maar deze vrouw heeft nog steeds enkele kinderen in huis waar ze niet tot nauwelijks voor zorgt. Terwijjl zij voor 5 dagen in het ziekenhuis lag, liet ze haar kinderen van 6 en 3 alleen achter, zonder eten, zonder drinken, geen kleren aan. Soms laat ze haar kinderen achter bij een bevriend echtpaar, waar alleen de man vaak laveloos op bed ligt en de kinderen vastgebonden worden aan de paal van de tent, zittend in hun eigen ontlasting, net zolang tot ze het weer ziet zitten om ze op te halen.

Dit zijn "normale" verhalen voor de bevolking van Mongolie. Verdriet, pijn, armoede, eenzaamheid, schaamte, dronkenschap, gebrokenheid.
Moeilijk om te zien, maar goed om er voor hen te zijn, ze te bemoedigen en voor hen te mogen bidden. Gelukkig ook dat er mensen zijn die zich over deze personen ontfermen en hen begeleiding geven, uitkomst bieden en het licht van de wereld laten zien: Jezus!!

We zijn dankbaar dat we hier mogen zijn en echt iets voor anderen mogen betekenen.

Deze week zijn we in onze eigen wijk bezig. Vakantiebijbelschool houden. Leuk en gezellig, maar ook hier moeilijke verhalen, kinderen die in hun nakie komen omdat hun moeder te dronken was om ze aan te kleden. Kinderen die in maanden geen bad of tandenborstel gezien hebben. Maar ze zijn zo blij met de liedjes die we ze leren, met de spelletjes en het knutselen. Dankbaar werk!

Verder is het hier heet, heet, heet. We snakken weer naar wat regen zodat het allemaal een beetje beter uit te houden is. Gelukkig is de warmte hier droog en niet benauwd. Maar ja, dan is 35 graden nog steeds erg heet.
De darmflora werkt nog steeds hier. We geven er al punten aan op een schaal van 1 tot 10. 1 is water en 10 is verstopping, hahaha.

Als team zoeken we de laatste dagen elkaar weer wat meer op en proberen we weer ons helemaal aan elkaar en aan God toe te wijden. Belangrijk om dat elke dag weer te doen. Gaaf ook om naar God te mogen luisteren voor woorden en beelden om elkaar te bemoedigen! We genieten enorm!
Bedankt voor jullie meeleven en gebeden!

Veel liefs en vooral zegen voor jullie allemaal!!