Laatste dag UB

Lieve mensen,

Hier ook nog even een berichtje van mijn kant, een andere kant van UB bekijken...
Vandaag onze laatste dag in de hoofdstad van dit immense land. Toch raar als je beseft dat we hier al zo'n 7 weken rondlopen en veel mensen hebben ontmoet en veel indrukken in ons hebben opgenomen. En dan ben je zomaar ineens weg. Zo langzamerhand nemen we steeds vaker "definitief" afscheid van verschillende mensen, wetend dat je ze misschien nooit weer zult zien. Zoals deze ochtend van Zorgo en Zagna. Twee jonge mensen die een kamer hebben bij ons op de hasha. Zij zijn ooit opgenomen door Susan in haar familie, de zendelinge waarmee we samenwerken. Nu ze zelfstandig kunnen wonen en werken, heeft Susan ze ondergebracht op de hasha die ze runt voor haar toeristenbureautje, waar deze jonge mensen hun werk in vinden. Het is mooi om te zien hoe Susan jonge mensen stimuleert uit de armoede omhoog te komen en zelfvoorzienend te worden. Deze ochtend vertrokken ze allebei voor het kidscamp waar ook al enkelen van ons naar toe zijn geweest. Dat is dan even een stevige hug, een "bedankt" en "tot ziens" in het Mongools, zwaaien en dat is het dan. Zullen we ze ooit nog weer zien?
We geven ze in ieder geval Gods zegen mee.

Onze hasha bestaat verder nog uit het beheerdersechtpaar: Djaga en Iderma met hun twee kleine dochtertjes. Vanuit een heftig verleden ontmoette Djaga Susan en zij heeft dit jonge gezin geholpen weer gewoon in de maatschappij te staan en op dit moment is Djaga zelfs junior pastor van een bloeiende gemeente. Aankomend seizoen gaat hij enkele mannen uit de gemeente les geven, trainen...hoe ben je een discipel van Jezus! Echt geweldig. We hebben hen hiervoor ook in materieel opzicht mogen steunen. Vanavond nemen we met een leuk etentje echt afscheid van ze. We hebben tenslotte wel 5 weken op hun terrein gewoond en gewerkt. Vooral Iderma is dankbaar voor het douchehok wat we hebben gebouwd op de hasha. Veel meer dan een hok is het ook niet, want een echte douche ontbreekt. Al woon je dan in de stad, stromend water is er niet. Een campingdouche, gekocht door Susan, doet het werk. Of, als je liever in een keer wat meer water over je heen wilt, dan neem je de bucket shower: een emmer met flink wat water er in. Ook de was wordt op de hand gedaan. Tijdrovend werk, zeker als je dat voor een heel gezin doet. Maar het werkt. En alle mensen hier doen het op deze manier. Alleen als je wat meer geld hebt, koop je een wasmachine die je dan zelf vult met water. Waterhalen is ook een leuke bezigheid. Voor ons enkele minuten lopen, gewoon om de hoek. Een karretje met een ton erop en klaar. Alleen moeten wij dan voor onze hasha vijf tot zes van die tonnen halen, dus dat is dan enkele keren heen en weer lopen. De mensen uit de wijk herkennen ons al. Er wordt geregeld over en weer gegroet.

Vanochtend zijn we nog "even" de heuvel overgeklommen om opnieuw bij de hasha te kijken waar we eerder deze week hebben gebouwd aan de schutting. Een mooie wandeling dwars over de bergen. Het aparte is dat we zelfs daar overal vuilnis vinden, gewoon, midden in het landschap. Tandenborstels, schoenen, wc-papier, plastic flessen, kledingstukken, van alles! Na een uur wandelen en klimmen kwamen we in het volgende gerdistrict waar de armsten van de stad een eigen hasha mogen bouwen van de regering op een stukje land van 25 bij 35 meter....Ook hier gwewoon tussen het afval.
Er was wat onduidelijkheid over of de mensen wel of niet aanwezig zouden zijn, maar het echtpaar bleek inderdaad thuis te zijn en we hebben een heerlijk kopje mongoolse thee bij ze gedronken. Daarna maar even Susan gebeld om duidelijkheid te krijgen over deze dag, want ze spraken zeer beperkt engels. We zijn daarna toch maar weer vertrokken, van beide kanten een beetje in de war. Toch wel frustrerend soms als je de taal niet spreekt en je vertaalster ergens anders nodig is. Maar gelukkig redden we ons steeds beter.

Afgelopen week hebben we verder nog een prachtige tijd gehad tijdens de vakantiebijbelschool. We mochten de kinderen uit de wijk trakteren op geweldige bijbelverhalen, liedjes met bewegingen, lekker knutselen, sporten en natuurlijk schminken en clownen. Ontzettend leuk om te doen, vooral ook om de verhalen door de kinderen uit te laten beelden. Het knutselen was ook erg in trek, evenals het schminken. Al gauw liepen er verschillende indianen, tijgers en vlinders rond. Zelfs de sportleraar werd overgehaald tot het schminkbankje. Een hele uitdaging voor de schminkers omdat hij twee ogen op zijn ogen wilde... ;-)
Leuk was vooral ook dat de liedjes die we ze hebben aangeleerd geregeld opnieuw werden gezongen. Ze bleven er van genieten.

Het weer is hier een beetje omgeslagen. De zon schijnt nog wel maar er waait een koudere noordwestenwind. Voor de gebedstijd op de berg was dit een heel avontuur. Klappertandend en met koude vingers zingen en gitaarspelen.... We hebben deze stad en de mensen die hier wonen in de handen van God overgegeven. Wij vertrekken maar de mensen blijven. Gelukkig dat ook God hier blijft. Zijn oog is op dit land, dat hebben we echt mogen ervaren. En we zullen deze stad missen. We hopen aankomende week nog ergens op internet te kunnen, maar we vermoeden dat dat niet gaat lukken.... but, who knows..!?

Lieve mensen, veel liefde, zegen , groeten en knuffels van ons allemaal!!