Aangekomen

Daar zijn we dan....na een vermoeiende, intensieve treinreis van 4 dagen en 5 nachten zijn we aangekomen in Mongolie, Ulan Bator.
Onze reis was goed. Het vliegen in een klein vliegtuig met bijna alleen maar russische sporters of zakenmensen heeft zo zijn voordelen: de stewards waren blijkbaar erg gecharmeerd van onze kinderen. Elke keer naar de wc leverde wel weer wat snoepjes of koekjes op. Zelfs de cockpit ging voor ons open en toen we vertelden wat we gingen doen kregen we nog een geweldige tas met lekkers mee voor onderweg.
De aankomst en rondrit door Moskou was onvergetelijk...er was zelfs een bad in ons hotel. Maar ondanks al die pracht en schoonheid en luxe waren we vooral verlangend naar de treinreis.
Na veel waarschuwingen van de Russische gids konden we de volgende dag, woensdagavond, in de trein stappen. Een belevenis op zich omdat we in de Mongoolse handelstrein kwamen. Bij elk station hangen de handelaren uit de ramen, niets en niemand ontziend om hun waar te verkopen. Van schoenen tot aan kleding tot aan fluoriscerende scrubborstels voor onder de douche. Lopend door een dergelijke trein levert verschillende geuren op, soms bijna misselijkmakend. Gelukkig begon onze outreach al hier, want we hadden binnen de kortste keren al contact met enkele Mongoolse kinderen die graag kwamen kijken tijdens onze teamtijd van zingen en gebed. Ook een Nederlands gezin met kinderen maakte hier graag gebruik van.

En nu zitten we dan in Ulan Bator. De vermoeidheid van de reis maakte dat sommigen flink geschokt waren: onze eerste cultuurschok!
We bivakkeren in de armste gerwijk van de stad, oftewel in westerse ogen gewoon een sloppenwijk. Gers en bouwvallige huizen staan door elkaar gebouwd, zwerfhonden lopen kriskras over de vierbaanswegen waar de Mongolezen als gekken rondscheuren. Gras en bomen zijn hier nauwelijks te vinden. Onze gers staan bovenin de stad, dat wil zeggen: een eindje de berg op.Om daar te komen of om downtown te komen maken we eerst een 20 minuten walk door stof, stenen en afval. Het is hier warm en stoffig en erg winderig. Dat mensen hier met mondkapjes op lopen is geen overbodige luxe. Mensen met een allergie hebben het hier niet altijd even comfortabel, maar daar gingen we ook niet voor.

Vandaag met de Amerikaanse zendelingen gesproken die bij ons in de sloppenwijk werken. We zullen de aankomende dagen meer van hun werk zien onder de prostituees, de alcoholisten en de gebroken gezinnen. De kinderen uit de sloppenwijken kunnen terecht in een soort opvangcentrum voor extra lessen en hygiene zodat ze op school niet genegeerd worden.

Als team willen we graag dicht bij God blijven en steeds vragen wat we kunnen doen. De armoede en depressie die hier heerst heeft zo soms zijn invloed ook op ons, dus is het goed steeds opnieuw God en elkaar te zoeken voor bemoedigingen.

Water scheppen uit een ton en eerst koken voor je het gebruikt, je behoefte doen in een gat, slapen in een ger, 's nachts kunnen luisteren naar het grote hondenconcert van de stad, genieten van de blauwe lucht, de roofvogels en raven die gewoon door de straten vliegen, afvalbergen aan de kant van de weg, moeilijk ademen door stof...tja, da's Mongolie tot nu toe....
En we genieten enorm!

Het is de vraag wanneer we weer internet hebben of stroom, maar tot nu toe eerst maar dit.
We zijn veilig en gezond en da's goed voor jullie om te weten!

Lieve groet van ons allemaal!